فکر میکنین ما پول و پشت و مُشت نداریم ، کسخل هم هستیم؟

یه خانمی رو چند سالیه می شناسم که در مواقع ضروری فکر می کنه ، دوست منه، یا من دوست اونم .انقدر دوستیش شیک و منحصر به فرده که نگو و نپرس. مثلا چند سال ِ قبل که من توی خوابگاه زندگی می کردم و توی این شهر جایی رو نداشتم که برم ، این خانوم خونه ی مجردی داشت و نزدیک محل کارش زندگی می کرد ، بعضی مواقع تعطیلاتِ آخر ِ هفته سوار ماشینش می شد و زرت میومد خوابگاه و واسه تنوع دستور پخت ماکارونی و قورمه و لازانیا می داد . من اون موقع ها خیلی خوشحال می شدم وقتی روزهای تعطیل مجبور نبودم تنها به یک نقطه زل بزنم و این خانومِ داروساز، تنهاییمو پر میکرد و  از سفرهاش به کشورهای مختلف واسه من تعریف می کرد و کلن روزهای تعطیلیه من این مدلی  می گذشت ، جالب توجه این بود که  حتی یکبار هم تعارف نمی کرد که پاشو بیا یه سر خونه ی من دلت وا شه یا ناهاری، شامی منو مهمون خودش کنه ، باور کنید من اهلِ این خاله زنک بازی ها و مهمونی رفتن ها نیستم ولی یه جاهایی از زندگی  ، آدم  بشدت احساسِ تنهایی و رخوت می کنه و حوصلش از خوابگاه و چهاردیواریه اتاقش سر میره ، یه روز که حالم خیلی خراب بود برداشتم با پر رویی بهش زنگ زدم ، گفتم : اشکالی  نداره واسه امشب بیام خونت؟ اولش کمی مکث کرد و بعدش گفت : چه اشکالی عزیزم ؟ خوشحال میشم ! منم پاشدم لباس پوشیدم و آجانس گرفتم و رفتم که لااقل برای یک شب ، ریخت مسولِ چادری و   عنغوزه ی خوابگاه  رو نبینم ، خونه ی این خانوم حدود چهل دقیقه با خوابگاه ما فاصله داشت ، طبقه ی دومِ یک عمارتِ خیلی قشنگ رو رهن کرده بود .توی ِ مسیر یکم آبمیوه و کیک از پولِ اندکی که برای مخارجم تا آخر ِ ماه باقی مانده بود خریدم و کرایه رو پرداخت کردم و از ماشین پیاده شدم و با خوشحالی زنگ درب طبقه ی دوم رو زدم ، یکبار ، خبری نشد . دوبار، خبری نشد . سه بار... آقا کلن نیم ساعت زنگ درب واحدش رو میزدم و هیچ کس آیفن رو جواب نمی داد . با اینکه صدای زنگ رو خودم با گوش خودم می شنیدم ، با خودم گفتم : حتمن آیفنش خرابه ، با کف دستام در می زدم ، مرداد ماه ِ جنوب بود ... هوا جر دهنده شده بود ، از صدای در زدن ِ من صاحبخونه و دو تا دختراش اومدن در پارکینگو باز کردن و گفتن : چی شده ؟ شما کی هستین ؟ با کی کار دارین؟ من با نگرانی گفتم : من دوستِ خانوم میم مستاجرتون هستم ، نگرانشم ، حدود یکساعت ِ قبل به تلفن ِ منزلش زنگ زدم ، خونه بود . منو دعوت کرده بود(خدایی دروغو دارین؟) الان  درو باز نمی کنه ، نکنه بلایی سرش اومده... آقا جمله ی من که تموم شد ،زن ِ صاحبخونه یه پوزخند به دوتا دختراش زد و رو به من کرد و گفت : والا ما بیخبریم ، اما پرایدش تو پارکینگه ،حالا شما بفرمایین یه لیوان آبی چیزی بخورین شاید کاری واسشون پیش اومده یا تو حمامن ، خواهش می کنم بفرمایین . من با نگرانی وارد خانه شدم و حدود یکساعت نشستم و هر چی به تلفن خونه و موبایلش زنگ می زدم جواب نمیداد . . بعد از یکساعت با خجالت و بغض پاشدم که برگردم خوابگاه ، اون روز با هر مصیبتی که بود به خوابگاه برگشتم و از آنجایی که من آدمِ گیج و گولی هستم ، یک اپسیلون احتمالِ این را نمی دادم که این یارو خونه بوده و حوصله ی مهمون نداشته یا چمیدونم دوست پسرش اونجا بوده یا هر چیز دیگه...  حدود یکماه ازش خبری نبود و بعد از یک ماه با کمال دریدگی به من زنگ زد که عزیزم شرمنده ، اون روز کاری واسم پیش اومد و به محض اینکه تلفن رو قطع کردم ، مجبور شدم خونه رو ترک کنم ... الان یکم حوصلم سر رفته ، زنگ زدم بهت بگم ، یه ماکارونیه چرب و چیلی با همون ته دیگ های سیب زمینیه مشت واسم تیار کن ، دارم میام پیشت!

آقا منو می گی ؟ هنگ ِ کامل بودم ، با پت و پت گفتم : باشه میم جان ، خوش اومدی . اتفاقن منم الان تنهام ... خلاصه بگذریم ، این خانوم یک سال هم گم و گور شد و بعدش فهمیدم با یک آقای ِ جوانِ رعنا و پولدار عروسی کرده ، از آنجاییکه شوهرش رو از چنگِ دوست صمیمیش قاپیده ، کلن توهمِ خیانت هم داره ، بعد از سه سال هنوز شوهرشو نشونِ کسی نداده ! حالا این مسایل به دَرَک! چیزی که درموردِ من خیلی رنج آوره ، سواستفاده ی بسیار متنوع از من ، توسط دوستها و اطرافیان و خانواده هستش و کلن خودم هم میخارم واسه کشیدنِ جورِ بقیه ، این نوع مازوخیسمِ من ریشه در ژنوم سلول های من هم داره ، کلن هر کی گوز تو کیونش گیر بیفته سریع یادِ من می افته . هفته ی قبل بعد از مدتها شماره ی این خانوم روی ِ صفحه ی موبایلم افتاد ، سریع جواب دادم:  سلام میم جان خوبی ؟ چه عجب ؟  با رخوت جوابمو میداد : سلام عزیزم راستش شوهرم مشکل ناتوانی و ضعف اسپرم داره و من الان آی وی اف کردم و استعلاجی می خوام...

اون روز با اینکه شب قبلش کشیک بودم ،پاشدم، توی هوایِ داغ و شرجی ِ درست مثل ِ یک شوفر بردمش پیشِ یکی از اساتیدم و با کلی خواهش و تمنا واسش استعلاجی جور کردم و بعدش او رو رسوندم و از اون روز تا بحال مرتب زنگ میزنه و دستورات مختلف صادر می کنه ... کلن من آدم ِ بِدِه ای هستم ، همش در حالِ دادنِ سرویس به بقیه ام، یک رفیقِ دیگه ای هم هست که هر وقت مشکلِ کاری یا ماموریت یا کنگره یا سمینار توی اهواز داره ، دلش واسه من تنگ میشه و زنگ میزنه و میاد ، بعدش وقتی کارش تموم شد برمیگرده تهران و دلتنگیش ته می کشه ، چند ماهِ قبل ، واسه یه مناقصه توی جنوب مجبور شده بود بیاد اهواز ، طبق معمول اومد و جالب این بود که بنده با اینکه شبِ قبلش کشیک بودم درست همانند ِ یک راننده ایشون رو از نقطه ای به نقطه ی دیگه جابجا می کردم و عصر همان روز برای اینکه هوس استخر رفتن کرده بود مجبور شدم کلِ شهر رو واسه سانس ِ شب استخر این آقا زیرو رو کنم ، خلاصه دردسرتون ندم ، با بدبختی استخرِ کیری رو پیدا کردم و رسوندمش ،اون شب دوباره شبکار بودم ، موقع برگشتن، توی مسیر، تصادف کردم و با کلافگی برگشتم سر کار، همین آقا ، زمانی که من توی ِ تهران باهاش کوه می رفتم وطبقِ عادتِ دیرینه،  شبهای برفی عینِ کسخلا تا اون بالا بالاهای دربند می رفتیم و خروسخون خسته و کوفته بر می گشتیم  ، با اینکه خونشون نزدیک مسیر بود ، حتا یکبار هم تعارف نمی کرد که لامصب بیا خونمون ، کمی استراحت کن یا صبحانه کوفت کن بعدش برو! حتا یکبار مادرش بهش تذکر داده بود که : تو مگه شعور نداری؟ دوستتو بیارخونه استراحت کنه ، ولی دریغ از یک تعارفِ خشک و خالی ... من فکر می کنم هر خوردنی باید متعاقبن یک پس دادن هم داشته باشه ، اما بعضی از آدم ها فقط روحیه ی خوردن  دارن و فکر می کنن یک نوع زرنگیه ، فکر می کنن ، این احمق پنداشتن ِ طرف ِ مقابل یک نوع قالتاق بازیه و خودشونو زرنگ میدونن !

فکر میکنین ما پول و پشت  و مُشت نداریم ، کسخل هم هستیم؟