نوشته بای دلبرِ چهرازیا

اگه دیگه هیچوقت روبه‌راه نشدیم چی؟ راست وریس نشدیم چه گلی به سرمون بگیریم؟ اگه هواش از سرمون نیفتاد، اسمشو گذاشتیم رو بچه‌مون و با هربار صدا کردنش صدبار مردیم و زنده شدیم چی؟ اگه لبامون اسم هیچکیو بجز اون صدا نکرد چی؟ اگه موهامون دستای هرکی جز اونو پس زد چی؟ اگه تا آخر عمر هیشکی مثل اون قشنگ صدامون نکرد ، خله !! یادت باشه دوستت دارم ، چی؟ اگه دیگه هیشکی مثل اون چشمای ِ روشن و وهم آلود ،نیگامون نکرد چی؟ اگه شب تولدش انقدر بغض کردیم و عر زدیم که از چشمامون خون بارید چی؟ اگه یه روزی ، یه جایی از این دنیایِ درندشت ترانه هایی که واسش میخوندیم پخش شد و پاهامون سست شد چی؟ اگه یه روز ، تویِ یکی از خیابونایِ اون شهر ، با دلبر جدیدیه دیدیمش و رنگ از رخمون پرید و پاهای لرزانمون یارایِ ایستادگی نکردن، چی؟ اگه اون هدیه ی بینهایت قشنگش ، مهربونیش، مظلومیتش از جلوی چشمامون کمرنگ شد چی؟ اگه عطرش از لباسی که آخرین بار تنمون بود ، پرید و بوی تنش یادمون رفت چی؟ اگه یهو زد به سرمون رفتیم عکس چشماشو خالکوبی کردیم رو مچ دستمون بعد هی زل زدیم بهش گفتیم: "خیلی میخوایمت دیونه" چی؟ حالا اینارو ول کن دکتر... اگه دیگه قرص آبی‌ها و نارنجیا هم صورت قشنگشو از جلو چشمامون کمرنگ نکرد و همه‌جا دیدیمش چی؟ اگه تا آخر عمرمون دیوونه‌ موندیم چی؟ اگه این ندیدنش واسمون عادت بشه و دیگه عمرمون قد نده ببینیمش چی؟ کی میخاد مسئولیتِ اینهمه دغدغه ی خاطرمون رو به عهده بگیره جمشید؟!