و خداوند زاناکس را آفرید

من یک متجاوز ام
یک آلت ِ سخت در حجاب ِ انسان
زندگی می کنم
و این درد ها همه فرزندان من

اومدم براتون از روزگارانی بنویسم که نیستم ، که نخواهم بود ، نه که دلم بخواهد که نباشم ، نه که نسبت به اظهار دلتنگی هایتان بی تفاوت بوده یا باشم، خسته ام ، به ستوه آمده ام ، تمام برنامه هایم متلاشی شده ، من ، پری ، مدتهاست که تبدیل به یک آدم ماشینی شده ام و عمده ی وقتم را یا در حال سرو کله زدن با بیماران صرف میکنم و یا لای دوتا پتوی عاریه ای ، در خانه ی عاریه ای ، در شهر عاریه ای تلف میکنم، یادتونه یه زمانی ، شاید چهار یا پنج سال ِ قبل برایتان نوشته بودم : آدمِ بی رویا از آدمِ مرده هم بدتره؟ الان اومدم اعتراف کنم که آدمِ مرده لااقل یک حسنی داره ، اون هم اینه که مرده، که تمام شده ، که سلول هاش یکی یکی در خاک ِ گور تجزیه شده و به تاریخ مادر قحبه پیوسته ، ولی آدمی که زنده مونده و داره در کمال دریدگی غذاها و میوه ها و شیرینی های خوشمزه رو به گهِ بدبو تبدیل میکنه و تحویلِ چاه مستراح میده ، بی که غلطِ خاصی بکنه ، عاشق بشه ، مادر بشه ، معشوق بشه ، از غار سیاه و خفقان گرفته ی روحش خارج بشه، اجازه بده تنش زنانه گی کنه ، غریزه داشته باشه و از عالم و آدم متنفر نباشه ... اون آدم از حیوان هم پست تره ... اون آدم یکیه عین ِ منِ پری... منی که حساب ِ بانکیم کم کم داره ترازش از دستم در میره اما جایی ندارم که با این پولها به سفر برم و دلم خوش باشه ، پارتنری ندارم که با دیدن اسمش روی صفحه ی تلفن همراهم ، ته دلم غنج بزنه . تمایلی به پذیرش هیچ کس ندارم چون از خودم هم متنفرم . بیخوابی دیوانه ام کرده .. نمره ی چشمم روز به روز بالاتر میره .. شبها تا صبح به سقف اتاق خیره میشم و در دل تکرار میکنم : این دیگه شبِ آخره .. کمد لباسام ، کفشام ، کیفام ، کتابای زیادم ... همه رو تمیز ِ تمیز نگه میدارم تا اگه صبح تموم شدم به دردِ یه بنده خدایی بخوره ، در عرض پنج ماه ده کیلو کاهش وزن داشتم ، اشتها صفرِ صفر ... برای خودم نسخه ی زاناکس نوشتم و شروع به مصرف کردم بس که بیخوابی امانم را بریده بود .. افت فشار و هموگلوبین و سرگیجه های وضعیتی  داغونم کرده و به تازگی درد  تیز قلب و آنژین هم به همه ی مرض هام اضافه شده ، بس که قلبم تاریکه ، بس که از ادامه ی این روزها متفرم ، بس که احساس ِ پوچی می کنم ، بس که خسته ام از گریه های شبانه ..

 مردانگی کنید و بیایید برای من نگران بشید و بگین چه کار باید بکنم؟ چه کار باید میکرده ام که نکردم!! اصلن بیایید این فعلِ کردن و کرده شدن رو برای من هجی کنید ! راه دوری نمیره !  بیماری ام این بار دارد بدجوری آزارم میدهد... از عالم و آدم متنفر شده ام ، از مادرم ، از همه ی اطرافیانم ، از این شغلِ لعنتی که مانندِ یک مرداب روزها و شبهایم را در خود غرقه کرده! از این شغل متنفرم ! از خودم متنفرم!  چند روز ِ قبل داشتم به این موضوع فکر میکردم که چرا مادرم تا به این حد بی عاطفه و خودخواه و بیشرف میتواند باشد... چرا همکارهای سرکار ، همگی به شکل یک گاو شیرده به من نگاه می کنند ... گاوی که شیرش را می دوشند و سو استفاده های متنوعِ کاری از او می کنند و وقتی خرشان از پل گذشت و کارشان راه افتاد یک لگد هم در کیونش میزنند تا کشیک بعدی ... چرا معشوقِ دوران ِ بیست ساله گیم اینقدر کوول و خوشبخت دارد زندگیش را میکند ... چرا اینقدر من گه ام که دیدن ِ زیبایی های سفر هیچ حسی را در من زنده نمی کند؟ چرا اینقدر من تنها و پیردل شده ام؟ چرا تمام تفریحم این شده که بعد از کشیک های به گایی ، بردارم بروم پیش کتابفروش دوره گردی که کنار ِ بانک تجارت ِ دور میدانِ شهدای این شهر ، کتابهای نایاب و دستِ دوم میفروشد و هر هفته دو سه جلد کتاب ازش بخرم و لنگ لنگان به سمت خانه ام برگردم ... چرا مادرم حتا یک زنگ به من نمیزند ببیند مرده ام یا زنده؟ چرا مادرم هر وقت زنگ میزند  یا پول می خواهد و یا می خواهد خبر ِ مرگِ یکی از نزدیکان را بدهد و بعد به حال من بریند تا خبرِ مرگ ِ بعدی فرا برسد ... چرا کسی پیدا نمی شود به این زنیکه بگوید دست از سر ِ زندگیه من بردارد !!! بی خیال ِ وجودِ بی وجود ِ من بشود ! من ازش عقده ی سی ساله دارم ... عقده هایی که هر چقدر سعی کردم نتوانستم فراموششان کنم ، نتوانستم او و شوهر دیوس پست و بی عاطفه اش را ندیده بگیرم و ببخشمشان ، نتوانستم بجز حسِ پلشتِ ترحم ، هیچ گونه حسی را در درون ِ خودم نسبت به آنها در خودم زنده نگه دارم ... برای من اون دو نفر درست عین دوتا حیوونِ بدبخت و ذلیل و پیر هستند که به کمک نیاز دارند . چون هنوز نمیتوانم درک کنم یک مادر چطور میتونه بین فرزنداش اینقدر فرق قایل بشه وبه نبودن و ندیده شدنِ فرزندی که از پوست و خون و جونش منشا گرفته اینقدر عادت کنه ، امشب می خوام بهش بگم دیگه از نبودنش ناراحت نخواهم شد . اون هیچ وقت نبوده ! هیچ وقت! در تمام دورانهای سخت زندگی ام نبوده ، نبوده و برای همین جای نبودنش درد نمی کنه ! و من اونقدر پیر و خسته ام که نای فکر کردن به نبودنِ چیزهای بدیهی ِ زندگانیه آدم ها رو ندارم . من به ستوه آمده ام و حوصله ی هیچ کس را ندارم . شاید یک روز بیایم و لااقل یه مطلبِ دلپذیر برای ِ شماها بنویسم ، شمایی که قدمتِ دوستی تان و مرامتان به چندین سال میرسد. شمایی که ندیده و نشناخته ،  نگران پریه کوچک و غمگین می شوید . شمایی که در مواقعِ بیماری مرام به خرج دادید و حال مرا پرسیدید ! حواسم بهتان هست !

لطفن بمانید

پ. ن شاشیدم به توافقتان