در باب ِ چُس ناله

آدم ها از آنچه در وبلاگشان می نویسند ، حال ِ بسیار بگایی تری دارند . یک جاهایی از زندگی دیگر حساب و کتابِ روزها از دست می رود . وقتی ساعت های طولانی پشت سرهم باید کار کنی و برای مریض ها تصمیم بگیری ... و مرگ و زندگی دیگران به دستِ تو رقم بخورد ، دیگر خودت و رویاهایت و گذشته ی تلخت و تنهایی هایت و زندگی در شهر ِ جنوبیه عاریه ای که شهرت نبوده و نیست ، بطور کلی اهمیتش را از دست می دهد .دیگر بیخوابی و تهوع برایتان یک روال ِ روزمره می شود ، دیگر سرگیجه و تهوع با شما یار می شود ... وقت ندارید در آینه قیافه ی خودتان را ببینید . وقت ندارید دیگران را بشنوید و آنها از شما به عنوان یک فرد گه مصب یاد خواهند کرد ! دیگر حسِ ناخوشایند ِ کار در محیطی که کثرزیادی از جمعیتش را زن ها تشکیل داده اند و این پدیده کابوسی بوده که از دوران کودکی با  شما بوده و هرگز حشرونشر با زنها و دنیای ِ کوچک و مغزهای کوچکتر شان برایتان خوشایند نبوده ، جایی برای عرض عورت پیدا نمی کند ، آن وقت است که حال ِ دلِ معمولیه شما رقت انگیزتر و بگاتر خواهد بود . دیگر وقتی برایتان نمی ماند تا با رویاهایتان دمی و درنگی بنشینید و منیپولیتشان کنید. دیگر بی رویا خواهید ماند. باور کنید که یک آدمِ بی رویا از آدمِ مرده بدتره و این دردناک ترین جای داستانتان می شود ...و من، مدتیست که بی رویا شده ام . خوش بحال ِ آن عزیزی که تمکینش به حدی زیاد است که مدتهاست کار و جراحی را رها کرده و به عکاسی می پردازد ... کاش یک فقره الدنگی هم پیدا بشه و منو از اینجا برداره و بی سروصدا به یک سفر ببره ، من مدتهاست که مترصد یک سفرم . دوسال ِ قبل درست شب های آخر سال که طبق ِ روال هرساله موقع تولدم بود و من حال بسیار بگایی داشتم ، تصمیم گرفتم مسافرتی چند روزه به پکن داشته باشم ، و این فرایند چند روزی طول کشید تا هنگامی که از دفتر آژانس به من زنگ زدن که برای تحویل مدارک و ویزا و پاسپورت به آنجا مراجعه کنم ، و من بدونِ کوچکترین انگیزه و شوقی به دفتر هواپیمایی مراجعه کردم ، پشت کانتر صدور بلیط یک دختررنگی پنگیه خیلی جیگر نشسته بود و وقتی نوبت به صدور بلیط من رسید با تعجب و بهت پرسید: ببخشید شما میخواین تنها برین چین؟ من جواب دادم : اوهوم . دخترک متعجب به صورت من خیره شد و گفت :یعنی شما با این قیافه ، هیچ دوستی ندارین که باهاش سفر برین؟ من جواب دادم: هیچ کس نیست ! تمام آنهایی که من میشناختم ، یا از اینجا رفته اند و یا می خواهند بروند! دخترک جواب داد: آخه میدونین چیه ؟ من تور لیدرم و همه ی کسانی که قراره  به این سفر برن رو از نزدیک دیدم ، اکثرآنها بصورت ِ زوجی یا خانوادگی هستن و من میدونم که شما اونجا خیلی اذیت میشین از تنهایی . من با لحن خاص خودم ازش سوال کردم خوب حالا که میبینی من تنهام ، چیکار باید بکنم؟ دخترک بدون لحظه ای تامل جواب داد: نرید ! به این سفر نرید! لحن دخترک منو یاد دیالوگ ِ ساره بیات در فیلمِ جدایی نادر از سیمین انداخت ! اونجا که به لیلا حاتمی میگفت : این پولو ندین! ندین این پولو ... مینیمال ِ بزرگی بود . و من با خونسردی به دخترک گفتم : پس لطف کن مدارکِ منو بده . نمیرم ! این سفر رو نمیرم . بله !! به همین راحتی ! به همین بگایی... 

 درست یادم نمیاد کی بود ؟ زمستون یا شایدم پاییز ... مرخصیه چند روزه ای داشتم ،تهران بودم ، و حس و حال بیرون رفتن و خرید نداشتم ، موهای دست و پا و صورتم درست اندازه ی یک بند انگشت شده بودن، یک روز وقتی تصادفن خودم رو در آینه نگاه کردم متوجه شدم که برای خودم یک پا آقا هستم ، آن حسِ هورمونیه لطیف و پنهان زنانه گی  بهم نهیب میزد ، پاشو درت را بگذار و برو آرایشگاه ، صورتی جلا بده ، پاشو خجالت بکش از سایز کالیبرت زن ِ حسابی ، با بی میلی لباس پوشیدم ، تونیک سیاه ِ کتونی ، یک جینِ نیمدار ، و یک شال سیاه روی سرم انداختم ، آرایشگاهی در نزدیکی بود که سالهاست صاحبش را می شناختم ، رفتم و زنگ زدم ، خانمی  با صورتِ متورم و گل و گردنی تاتو کرده بهم خوشامد گفت ، و پرسید کارتون چیه ؟ بهش گفتم اومدم برای اصلاح صورت ، و اون راهنمایی کرد که برم فیش تهیه کنم ، مدتهای مدیدی بود که رنگ و روی آرایشگاه زنانه رو ندیده بودم ، در آنجا عده ی بسیار زیادی مشغول آلا گارسون بودن ، یک عده کلاه رنگ بر سر داشتند ، عده ای دیگر مشغول نقاشی بر روی ناخن ها و قالب رنگ بر روی ساق پا و گردن و بازوهایشان بودند ، من مثل بچه یتیما یک گوشه ای کز کرده تا شماره ام اعلام بشه ، از داخل بلند گو شماره ی منو اعلام کردن و گفتند به جایگاه پوست کنی برم ، رفتم و رویِ صندلیه دق نشستم ، یک زن ِ چهل و چند ساله ای که خیلی خوب مونده بود اومد و دستی به صورتم کشید و گفت : آخی چه مظلوم! من بهت زده نگاهش می کردم ، و اون داشت موهای ابروی منو از ریشه در میاورد خیلی درد داشت آقا و اون بی تفاوت از تغییر چهره ی من پس از کندن یکایک ِ موهای پشت پلک چشم و دور ابروهایم  با یکی از همکاراش از سفری که چند روز قبل به پاتایا داشت حرف می زد ، کلن توی اون جمع فقط من بودم که هیچ خاطره ای از سفر با بی اف نداشتم ، فقط من بودم که استفراغم میامد از این همه پلشتی ، که وصله ی ناجوری در میان آنهمه آدم لب و لوچه بوتاکسی و فلترونی بودم ، بعد از اتمام اصلاح صورتم باز هم بطور تصادفی خودمو در آینه دیدم ، یاللعجب این کیه ؟ انگار یکی دیگه شده بودم ، غریبه و جدی ! فقط چشمام بنظر آشنا میومدن ! از صندلیم با بیحوصله گی بلند شدم و دوباره شالِ سیاه رو روی سرم انداختم ، زنه با تعجب نگام کرد و گفت : چه خوشگل شدی! من پوزخندی زدم و از اونجا خارج شدم و به خودم قول دادم که از اون تاریخ به بعد هر چند وقت یکبار با کرم موبر از شر موهای صورتم راحت شم و هرگز پامو اونجا نزارم ، هنوز هم بر سر حرفم مانده ام ! من توی این محیط ها زخم میشم ! تراماتیزه می شم ، وقتی پچ پچ دخترک بغایت زیبای کنار دستی ام رو می شنوم که جوانی و زیبایی اش را به همین سادگی در اختیار مردانی متاهل قرار میده و قراره برای اون شب مهمون تختِ خالی از زنِش باشه و در عوضش پول بگیره و با اون پول، پروتز چونه و گونه بزاره ...دردم میاد وقتی صدای دخترک رو می شنوم که عشوه کنان به مخاطبش می گه کار آرایشم تموم شد ، بیا بریم چرخ ِ حالیدنی بزنیم ! من دوست دارم بغلش کنم و نزارم از اون محیط خارج شه. من دوست دارم آدمها ساده تر باشن، من دوست دارم عرضه و تقاضا تا این حد سخیفانه نباشه. این آرمانگراییست آیا؟ . من زورم به اینهمه اتفاق نمی چربه و مقهور میشم ، آژیته و بیخواب میشم... دردم میاد . باور کنید برای ِ من دیدنِ این صحنه ها درد داره !این ها رو شنیدن آدمِ بیخیال می طلبه ! من خودمو جای اون دختره می زارم و به این فکر میکنم که فردای روزی که همخوابگی تموم شده ، حسِ اون آدم ها با چه چالش هایی روبرو میشه...وقتی با کسی می خوابیم یعنی بخش عظیمی از روح اون  آدمو مصرف کردیم . خودمون رو مصرف کردیم . یعنی با گذشته ی اون آدم قاطی شدیم ... من خودمو جای زنِ خانه داری میزارم که به بهانه ی سفرِ کیش از خونه دک شده و کلی به دوستا و رفقاش پز میده که شوهرش چنینه و چنانه و هرگز نمیفهمه که بسترش به اشتراکِ اجسام ِ ناپاک گذاشته شده ... من خودمو جای تمام ِ روسپیان ِ غمگین ِ شهرم می گذارم و استفراغ امانم را  میگیرد ، من قرص دیمن هیدرینات می خورم آنهم دوتا دوتا ...قرص میخورم تا روی این دنیایی که دور و برمه استفراغ نکنم و سعی می کنم یادم باشه که همگیه ماها در شکل گیریه این کثافتِ موجود سهم داریم . نکنیم آقاجان !  نکنیم این ک س کش بازی های سخیفانه را ... من . تو . ما .اینقدر دروغ نگیم ، سر همدیگه رو شیره نمالیم، شفاف بشیم ، بالاغیرتا نهایتِ سعیمان را بکنیم که شفاف بشیم ، مردونه بگیم زنمون رو ، شوهرمون رو دوست نداریم، بازی ندیم همدیگرو ، بیخود بزرگ نکنیم حباب ها رو ، پس فردا وهم برمون میداره مثله احمدی نجاد ، میگیم امام زمانیم ، یا مثله رفیقش ده نمکی برمیداریم توی سایتمون می نویسیم ما از طرفِ خدا برگزیده شده ایم ... این همه عقده در درونِ ما از کجا راه پیدا کرده؟ شهر ما ! آدمهای سرزمین ِ ما تکلیفشان با همه ی عاشقی نکردن ها چه خواهد شد؟