من منتظر ِ هیچ کس نیستم

 روزگاری نه چندان دور من و یکی از بچه هایی که پدرش را در جنگ کشته بودند  در مدرسه ای با هم درس میخواندیم ، دختره وقتی مدرسه میامد چادر می زد و چادرش را تا پایین ِ ابروهاش پایین می کشید و عارش میشد ما لامذهبا رو تحویل بگیره، ما کوری ِ ساراماگو می خوندیم و اون با دیدن کتاب های ما اخ و پیف راه می انداخت، البت داستانِ آدمهایی که در جنگ کشته شدند برای من همیشه با احترام توام بوده ، اما هنوز هم نمی فهمم چه دلیلی داره از قبلِ ِ یک مرگ ِ شرافتمندانه، عده ای تا سالهای سال آخورشان پر از کاه و یونجه باشه  ، اون خانم ، سال اولی که دیپلم گرفتیم با هشتاد نود درصد سهمیه ، که من بهش سهمیه ی باج، لقب داده بودم در یکی از بهترین دانشگاه ها قبول شد ... بدون اینکه رنج درس خواندن و فرمول حفظ کردن و باقیه بدبختی های من و همسن و سالهامو داشته باشه بعد از اتمام درس هم درست همون موقعی که ما آواره ی دهات و شهرستان های دور بودیم ، اون بدون گذراندن دوره ی طرح در یکی از نهاد های درست حسابی با همون سهمیه ی باجی که داشت ، استخدام شد . کار کردن در مناطق محروم، مشکل ایاب و ذهاب، مرارت های کشیک شبانه و هزار کوفت و مرض دیگه ، از ما یک مشت جوون عقده ای و فرسوده ساخت با دست های خالی ، و از اون یک خانم استادیار دانشکده ... حالا اون دنیای سوفی می خواند و ما دربدر راهی که بتونیم با توسل به اون راه ، حق ِ طبیعیه و ملموس خودمون رو بگیریم و لااقل در شهر مستقر بشیم ... او برای جلسات برنامه ریزی های کلان بهداشتی به سفرهای دور و نزدیک می رود و ما از مریضایی که دوست و همرزم بابای مرحوم اون هستند و عادت کرده اند در هیچ صفی منتظر نوبت خودشون نباشند و انگار برایشان یک حقِ خارج از نوبت در همه جای ادارات و ... در نظر گرفته شده ، بابت منتظر موندن پشت در اتاق فحش و دری وری می خوریم که : زنیکه برای من قیافه می گیری ، اگه من و امثال ِ من توی جبهه نبودیم حالا تو و امثال ِ تو زیر ِ پای عراقیا بودین...
یک روزگارِ دیگه ای هم ، دوست ِ نزدیکی که از بچه های داشکده ی حقوق تهران بود و با پدر و مادرش در یکی از خونه های به اصطلاح زور آبادیه ده حصار بوعلی که همون ته مه های نیاورانِ این روزها میشه زندگی میکرد رو، بخاطر شرکت در شلوغی های  خردادِ پراز حادثه ی هشتادو هشت ، زدن از دانشکده اخراجش کردن ، پسره یکی از چند جوانی بود که محمدرضا لطفیه مرحوم بعنوان استعداد برتر ِ نوازندگیه سه تار ، بطور افتخاری آموزش میداد . و من چند بار با اون به خانقاه مخصوص استاد رفته بودم و زندگی ها کرده بودم. بله داشتم می گفتم پسره رو زدن اخراجش کردن و اون برای چند سال گم و گور و خانه نشین شد .  مدتی قبل سراغشو از یک دوست مشترک گرفتم و فهمیدم که در یکی از سفره خانه های سنتی، برای جماعتِ دیزی خور و زیرشکم پرور مطربی می کنه و تحت درمان با داروهای ضد جنونه...
یک روزگار نه چندان دور دیگه، چندتا از دوستای ما که در زمینه ی نوشتن و تفکر دستی بر آتش داشتند . و هر سال واسه کنکور دکترا قبول می شدن ، به خاطر بلد نبودن ِ چگونگی وضو گرفتن در مصاحبه رد شدند ، اینها که بشدت تعصب ِ آبادانیه این گه دانی را داشتند ، لزومی به ترک دیار نمی دیدند و برای بار چندم امتحان دادند ، یکسال بعد ناسا بخاطر پرزنت کردنِ یکی از مقاله هایشان ، دو دستی و روی هوا یکی یکی آنها در خود بلعید ... یکی از افراد باقیمانده ی آن گروه بخاطر بیماریه مادرش حاضر به ترک این گه دانی نشد و حالا دارد توی شمال برای پروژه های ... بصورت روزمزد کار می کند.
یک روزگار نه چندان دور دیگه ، یه عده ای دور هم جمع شده بودند و داشتند برای جشن تولد امام فیوریت شون خوشحالی می کردن ، بعد یکی از همون چند نفر که می گفتن موجیه ، اومد بلند گو رو گرفت جلوی دهنش و با لحن پرخاشگرانه و مضحکی گفت : چیه ؟ چتونه هی می گین مهدی بیا ، مهدی بیا.. خو  اگه بیا ، قبل از هر کاری میزنه دهنه خودتونو می گ...د ، بله ! بعد از گفتن ِ این جمله زدن بیچاره رو گوزملقش کردن ! و حجم گهی که به ذهنِ من متبادر بود  ، بیش از پیش سنگین و مرد افکن شد ،
من قبول ندارم که باید منتظر دستی از غیب باشم که بیاید و بار سنگین ِ گهی که بر شانه ها و زندگی ِ آدمهای دور و بر من هستند را پاک کند ، لطفن برو برای مادر و خواهر خودت ظهور کن ، چون دوستان و مریدانِ تو زنده و مرده شان دست در پوستین ِ خلق دارند و با شکم های قلمبیده و انبوهِ محاسن آلوده شان روزگاری نه چندان دور ، حداقل ده نفر از دوستانِ نزدیک ِ مرا به بهانه ی اعتراض و تمرد ، زدند و کشتند و به زن ها یشان لقب های جیم دار و به مرد ها صفت های موصوفیه کاف دار برچسباندند (در تایید نگارش چسباندند متزلزلم)