یک مرد ِ چموش

هر دو برای یک مرکز  کار می کردیم و تو از این که با من کار می کردی متاسف بودی و مدام به مسئولین گله و شکایت میکردی و هر بار هم ناموفق از توبیخ من بهانه تراشی های نوینی را آغاز می کردی! هر بار هم شباهت رفتاری مرا با بیمارانت بیشتر می دیدی و تاکید می کردی که من  بیمارم و باید درمان شوم من هم آینه ای دستت می دادم که خود را فراموش نکنی!  بد شانسی اکثر مواقع تایم مشاوره هایی که برای تو می نوشتند با شیفت های من  یکی بود! پزشک خوبی بودی بر خلاف اخلاق سگی و بددهنی و بی نزاکتی ات ...برای همین افرادی را که به تو نیاز داشتند  زا غیر مستقیم و بدون آنکه  متوجه باشی، به دفتر کارت معرفیشان می کردم! تو به سواد من ایمان داشتی و در خیلی مواقع  نظر من رو درباره ی کارهات می پرسیدی...  هر چند  با لحنِ بر ادبانه و روشهای تهاجمی خودت! تا روزی که داد و بیداد راه انداخته بودی برای یک مورد از بی توجهی های من، و به هدفت که تذکر دادن و گوشمالیه من بود رسیدی... روزهای اول پیروزمندانه لبخند می زدی و از وضعیت جدید احساس خشنودی می کردی، اما کم کم رویه ات تغییر پیدا کرد آرام شدی دیگر صدایی از تو شنیده نمی شد . دورو بری ها  کم کم به نیشخند و کنایه حرفهای سابقت را تایید می کردند و مرا محکوم ! و نجواهای:  بیچاره فلانی ... پر بیراه نمی گفت! از هر طرف به گوش می رسید. گاهی تو را می دیدم و راهم را کج می کردم به تو پشت می کردم و سلام نمی کردم، ازت عقده داشتم و زورم بهت نمیرسید... تا روزی که به بهانه ی کاری با من هم صحبت شدی...مرا که دیدی باز فیلت یاد هندوستان کرد بی سلام و احوالپرسی صدایت را بردی بالا و سر یک کار کوچک که من هنوز ایرادی در آن نمی دیدم مرا به باد انتقاد و فحش گرفتی! به آرامی دعوت به نشستنت کردم و یک لیوان چای برایت ریختم! نشستی و آن را یک نفس بلعیدی! گفتم باز چه مرگت شده لگد میپرونی!   لیوان خالی را روی میز پرتاب کردی و خمیازه کشان گفتی: هیچ کمی دلم برایت تنگ شده همین! و مثل یک بچه شروع کردی به خندیدن و گفتی: فکر می کنم کمی دوستم داری هان! سرم داشت سوت می کشید به تو، خود شیفته ی دیگر آزار گفتم "برگرد  و حرفت را دیگر هیچگاه بر زبان نیاور، گوشهای من هم فراموش خواهدکرد بلغورهای امروزت را!!!!! تو خندیدی و گفتی " هیچ مردی بیشتر از بیست و چهارساعت نمیتونه زیر یک سقف تورو تحمل کنه دخترجان. پاکت سیگار کنت قرمزت رو برداشتی و رفتی، از اون سال تا همین لحظه روی حرفت ایستاده ای که: من فکر می کنم کمی دوستم داری... 

راستشو بخواین کمی دوستش دارم اما یک دوست داشتن افلاطونیه دورادور