حوصله چس ناله ندارم ، اما یک بیماری بدخیمی که وبلاگ نویسا می گیرن اینه که ساعت ها می نویسن و می نویسن بعدش دکمه ی آلت و شیفت رو می گیرن و بعدش اینتر رو می زنن و خلاص...
از یه جایی به بعد آدم بیحس میشه ، هیچ چیز حالشو خوب نمی کنه ، هیچ چیز
هی هی : برف ها هم آب شدند و تو ، نیامدی بابایی
کسانی در من بانگ می زنند که تو از همه چیز بی نیازی ، حتی از عشق