ما .. من .. پری

ما آدمهای خوبی بودیم . از آنها که چشممان به خطا نمی رفت . دهانمان به یاوه گویی نمی رسید . یک منیجر اصلی را در دنیا بعنوان پروردگار شاهد و ناظر کارمان می دانستیم و لحظه های تنهایی در بسترمان را ، به شراکت هیح تنِ نا پاکی نمی گذاشتیم . کتابها را ورق زدیم و می خواندیم و می نوشتیم ، می خواندیم و می نوشتیم ، زیر باران را می رفتیم و خیال می بافتیم... از آن خیال های مودب و تحصیل کرده . تنهایی رفیقمان ب...ود . عاشق نشدیم . اما عشق رابلد راه بودیم ... با همان پاهای خسته و کوچک راههای سخت زندگی را گز می کردیم.. . دروغ نمی گفتیم . خیانت نمی کردیم . ما جوانی مان را لب طاقچه کنار بساط خط نستعلیق و کتاب ِ مثنوی و عکس اموات گذراندیم .

ما کسی را با زبانمان شلاق نزدیم ...وقتی عاشقمان شدند از عشق هراسیدیم چون می ترسیدیم مردش نباشیم... تا تهش دوام نیاوریم. در گوشه ای نشستیم و معشوقه ها را در حال رفتن به بستر عشقمان ، نظاره کردیم . به خیال خودمان راه راست را گرفته بودیم و می رفتیم . با یک عقبه مملو از ترس تجاوز جنسی و نداشتن های دوره ی کودکی و خانه های خالی از آرزوهای جوانی .. . ساز ِ تنهایی مان هم شد گریه های بیصدای زیرِ پتو و دوش حمام. اخلاق را می دانستیم . شرف داشتیم . نجابت برایمان تعریف شده بود آن هنگام که گزینه های فراوانی بدنبال دستیابیه خلوت و جلوتِ ما بودند و ما خویشتنِ خویش را نگهداری کرده بودیم، خلاصه اینکه ما سعی کردیم بد نباشیم رفقا !!ما آدمهای خوبی بودیم اما زیادی ساده بودیم ... زیادی احمق بودیم ...

دردمان زیاد و مزمن بود اما... فریاد نکشیدیم . زخم ها فراوان بود اما با آن ساختیم . باران که بارید چتر نداشتیم . کفشمان سوراخ بود و پاهایمان خیس از رطوبت ِ باران ...تعجب نمی کردیم و همچنان باران را دوست داشتیم . جیرجیرک ها را دوست داشتیم . به گربه ها غذا دادیم . اشک هایمان را با پشتِ دستهامان ...خودمان پاک کردیم .لب هایمان داغمه ی بوسه داشت اما هرگز به آلودگیه هوس آنها را نیالودیم... بی پدر بودیم . بی مادر ماندیم . برادرمان در کودکی پدرانه گی کرد و پسرانه گی از هوش برد ، خواهرمان هم رفت ... ما دستهایمان به جز زانوان لرزانمان به هیچ جای دیگری تکیه نداشت .. ما زیاد یا علی گفتیم .. اما عشق هرگز آغاز نشد!!!
پری کاتب