درد ِ بیدردی

بهش می گم : رنگدانه های موی من گرمه و ته مایه ی قرمزی پیدا می کنه  . می شه لطفن به رنگش کاری نداشته باشین و فقط یک سشوار بکشین ؟

خیلی خونسرد سرشو به سمتِ من برمی گردونه و گوشه چشمی به سرم می اندازه  ،  جواب میده : دخترجان بزار این موها رو برات لولایت کنم  و با قیچیِِ پیتاژ جلوشو مدل بدم ، باور کن معجزه میشی !! 

بهش می گم : لطفن اون کاری که من می گم رو انجام بدین ، ضمن اینکه جوری مرتب کنین که به آینه و این جور چیزها نیاز اندکی پیدا کنم!!

 تو دلش می گه : تو دیگه چی میگی با این سر و وضع ژولیده و  دو تا کیف ِ بزرگ کتابای عجیب غریب ، اصن تو وسط ِ این همه زنِ رنگی پنگی و فلترونی چی میخوای ؟ راستش رو بخواهید ، من یک رفیقِ شفیقی دارم که همسرش در یکی از خطوط هوایی ِ داخلی ، شوفر ِ هواپیماست و این رفیقِِ من دیشب مهمونیه خانوادگی ترتیب داده بود و از مدت ها قبل قول گرفته بود که برای چند ساعتی من هم به مهمانی شان بروم، این شد که بندیل و کیون را جمع نموده و خواستم موهای شل و ول و قهوه ای ام را کمی پیچ و تاب داده و دلبرانگی کنم ! که نتیجه اش نگاه ِ تحقیر آمیز ِ خانم ِ آرایشگر را بدنبال داشت.  پربیراه هم نمی گفت : من برخلاف زن های دیگر وقت چندانی برای آرایش و پیرایش صرف نکرده ام ، گاهی مواقع از بیرنگیه خودم خنده ام می گیرد...

حدودِ هفت یا هشت سالِ قبل هم دقیقن یادمه یک نگاهِ این مدلی از سوی یکی دیگر از همکارای ِ خانم ِ آرایشگر به من شده بود، و هنوز شماتت و تعجب در نگاهش بخاطرم مانده، تازگی ها از بعضی نگاه ها و حرف ها ، به شدتِ گذشته دردم نمی آید!!

این بیدری هم بد دردیه