برایِ کافه نشینانِ نیمه شب

بهش گفتم : ببین ... من دیگه بی رویا شدم . شاید بخاطر سهل انگاری های توهه !

از ترس شبانه ام گفتم  : گفت این بیماری بین همه ی بچه های پرورشگاهی اپیدمی که نه پاندمیه...

بهش گفتم  :  

یادته هنوز ؟ 

اون بالا روی دیوار چکار می  کنی پری دیونه چند نفری برگشتند و کر کر خندیدند .... بله و باز هم خندیدند.هنوز  پاهایم بر روی چینه دیوار ثابت نشده بودند و زانوهام از ترس میلرزیدند.اشک پهنای  چهره استخوانی و آفتاب سوخته ام را پوشانده بود. با پشت دست دانه های داغ و  درشت شو خشک کردم و در فکر راهی برای پایین اومدن بودم.چرا سختی بالا رفتنو حس  نکرده بودم؟ نمی دونم شاید پر رقصان اون قاصدک که با باد می رقصید رفتن تو را  بیاد من آورده بود...وقتی دیدمش لحظه ای هر چه ((تو)) بود در من بهم آمیخت  و بدنبال خیال تو و باد و قاصد لرزان با چنگ و دندان از دیوار 2متر و خورده ای  بالا رفتم....در تخیلاتم می خواستم آن خیال مودب و  حامی.... رو دوباره بدست  بیارم...اما اونا ....دور و بری هام....... هیچ کس از اونها نفهمید  چرا چشمهای اون دخترک 9ساله که اون بالا روی چینه دیوار گمشده ای را  در مسیر باد جستجو می کرد  خیس  خیس  بود........

خیلی بی ربط میگه پری یه سوال شخصی:تو نیازای جنسی تو چطور برطرف می کنی ؟ 

میگم : تازه یادم اومد ...آره راس میگی فک کنم یائسه شدم بخدا ،اما نمی دونم چرا گر گرفتگی ندارم ، من الان باید حس کنم ، چه بدبختم که هنوز نشاشیدم روی تست تیوب بیبی چک و اون رنگی نشده و هیشکی منو از ذوق بغل نکرده و نخواهد کرد...  من بیحسِ بیحس ام .

نه دیگه:

فکر کنم وقتشه که بشینیم و تکلیفمون رو یه سره کنیم منم برم تکلیفم رو با همه زن های دیوونه توی دلم روشن کنم. زن های دیوونه ی من دارن پیر می شن. یکی یکی. دارن بی رویا می شن. آدم بی رویا از آدم مرده هم مرده تره. باید دستشون رو بگیرم بشینم تو چشاشون نگاه کنم باید باهاشون رو راست باشم. باید بهشون بگم من پیر و کور و بی رویاشون کردم. غصه ام می گیره  ، بابایی ، غصه!

باید بشینم موهاشون رو شونه کنم به سرشون دست بکشم چروک هاشون رو نوازش کنم و بهشون بگم وقتشه که برن خونه شون. بی خود این همه وقت نگهشون داشته بودم ته دلم ، نگهشون داشته بودم که فکر کنم معمولی نیستم. پزشون رو به همه بدم بگم ببینین این همون زن دیوونه ای ئه که میخواس زندگیش رو بذاره توی یک کوله پشتی راه بیفته دور دنیا... این یکی رو ببینین این همونیه که توی همه جنگل های خیس دنیا با مردا می خوابید... اوه این یکی این یکی همونه که دلش شکست و دیگه هیچ وقت خوب نشد. اون وحشی ئه همونه که یک روزی نویسنده می شه قبلا هم اسپوکر تیم والیبال... بوده بعد هم می خواد جراح بشه... نگاشون کنین. اون یکی رو خوب نگاه کنین. اون هر شب با رویای خوشحال کردن همه مادر و بچه های دنیا می خوابه و هر روز صبح از خونه که می زنه بیرون به خودش می گه ای کاش که بشه یه قرص نون بیشتر توی سفره ی آدما بذاره ... نگاشون کنین. خوب نگاشون کنین. 

همه زن های آشفته ی درون من رو نگاه کنید. دیگه وقتشه بابایی . همین روزا می شینم یکی یکی می کشمشون بیرون ولشون می کنم که برن. بهشون می گم که اون دختری که زندگیش توی یک کوله جا می شد مدت هاست که گم شده توی غبار ، اون کودکی که نطفه اش روی خیس ترین چمن دورترین جنگل دنیا بسته شد هیچ وقت به دنیا نیومد من هیچ روزی نخواهم توانست که همه کودکان دنیا رو از همه رنج ها و اشک ها و دلتنگی ها نجات بدم... یا کمک کنم لقمه نانِ سفره های مردمانم زیادتر شوند 

بعد از نیمه شب : آی دنیا من دو شبه از شدت خوشی  ،گاو مش حسنم !!!‌  

هی آشنا .... سرزمینت بیشتر از جیب پالتویت به دستان تو محتاج است ...

وقتی به چهار سالِ پیش فکر می کنم و مجبور نیستم  در این خرداد ،  دوباره کتک خوردن ِ پارسا و حسام و ناجورها ... رو  از نزدیک ببینم ... وقتی فکر می کنم ناله های  مردمانِ سرزمینم یک روز نه چندان دور یقه ی باد ِ بی سامان را خواهند درید... 

 میخوام از آن روزهای بر باد رفته ی چهار سالِ قبل بگویم : 

  همهء آدمهای زندگی من میان دالانهای تیره و تار  دلشان هزاران خاطره‌ی تلخِ فراموش نشدنی دارند که گه‌گداری از  یادآوریشان به تلخی بهره می‌برند. این " تلخ‌های دوست داشتی" همان رازهای مگوی دل هر آدمی  هستند که جز خودش حاضر نیست هیچ‌کس را برای دانستنش با خود شریک کند.رازهای مگو سن و سال و فاصله نمی شناسد، یادمه یه مریض end stageکمپلیکه داشتیم در روزگار دانشجویی که حدود نود و خورده ای سن داشت و توی اغما بود. استاد طناز ی  بر بالینش خوانده شد ، وضعیت بسیار وخیمی داشت ، پوستِ تنش مانند تار و پود یک پارچه ی پوسیده از هم رها می شد... اما در میان آنهمه عفونت و  جراحت استاد با دیدن چهره ی در هم رفته ی ما ، حرف بسیار  قشنگی راجع به آن بیمار  زد و هنوز بعد از سالها حرفش توی گوش من زنگ میزنه. استاد گفت : بچه ها نگاه به حالای این بیمار نکنید . ففط خدا میدونه  این خانم ، چقدر عرقِ  معشوق هاشو در آورده و از آنان دلبری کرده . فقط خدا میدونه چقدر راز مگو داره ... 

 

دقیقا فرزندانِ نسل های پس از ما هم هرگز نخواهند فهمید که ما نسل عاصی و سرخورده تا چه حد راز مگو داریم :

چه کسی فکر خواهد کرد ؟  باتوم و شلتاق و گلوله و گازاشک‌آور هم روزی بخواهند قسمتی از خاطرات مگوی ما آدم‌های این شهر باشند؟ اینهمه نوستال را باید توی کدام فولدر ذهنم ذخیره کنم ؟؟ سخیفانه ؟ عاشقانه ؟  عارفانه؟  یا احمقانه...؟  

بابایی تحقیرمان کردند... 

آن روزها نوشتنم نمی‌آمد.مینیمالم نمی آمد. مینیمال‌هایم مثل بستنی‌قیفی‌های آب شده‌ی روی سنگ فرش‌های ولی‌عصر؛ وا رفته بودند ....شهر من ، کشور من دیگر بوی هیچ عشقی را نمی‌داد.  

بوی خون‌،نفرت، سکوت...

و من دیگر اخبارها را نمی خواندم. تلفن ها را پاسخ نمی گفتم و با شنیدن هر خبر سال‌ها پیرتر نمی‌شدم... حس بد ناامنی همهء رفقایم را احاطه کرده بود . تو بگو ناله های شبانهء آدم های زندگی من ، کی... یقهء باد بی سامان را خواهند درید؟