برای یک خیال مودب و حامی بنام بابایی

دیشب ساعت ۴ یا شاید فراتر از ۴پلک های دردناکم روی هم رفتند.خواب تو را دیدم بابایی.خواب دیدم آمده ای و با من حرف میزنی. دست هایت برای تاریکی های من شعله ای لرزان می افروزند.و من غوطه ور در آنهمه خوشبختی با تو از درد هایم میگفتم.

اوهوی بابایی :

می نویسم که تورا به خود بخوانم

یادته اون روز بعد از سالها رفتن تو و مردن من! همان روز بارانی ی که من به انتظار دیدنت مثله آدم های پاتیل دیوانه با همان موهای ژولیده و پاهای لرزان روی آسفالت خیابان نشسته بودم! تو آمدی . تو در باران آمدی . و باز هم دیوانگی من متعجبت نکرد. شاید هم در دلت گفتی

ooh my God ANOHTER SILLY GIRL

من :

میدونی این همهسال نبودنت داغونم کرد !

میدونی شبا باس ایندرال 40 بخورم . اصلا تابحالZOLOFT  خوردی؟

میدونی د,وره ء بچگی از ترس خیس نکردن رختخوابم نمی خوابیدم در بزرگسالی هم از ترس اشک هام و همون مشکل خیسی خوابم نمیبره !

میدونی برای خودم بغل فشاردارتو می خواهم وبرای تو نوازش گیسوان محبوبه ات را ؟

میدونی از تو گفتن ...اونم مقابل دیدگانت برهنه ترم می کنه ؟

میدونی من اونقدر بزرگ شدم که حالا دیگر همهء بی وفایی های تو را و معشوق های خودم را... حتی حتی لولیتای ناباکوف را میشناسم ؟

میدونی به همان اندازه که خودم را فراموش کرده ام تو های ریشه داده در من زیادتر شده اند؟

بگو بگو این همه تو رو چکارشون کنم!

میدونی توی همهء این سالهای فراق از خدا میخواستم دستهایم ... چشم هایم را از من بگیرد ودر عوض لمس تمام انحناهای جسم تو را برای لحظه ای به من بسپارد؟

میدونی من اونقدر بزرگ شده ام که یقین یافته ام ... میتوان کسی را عاشق بود و اتفاقا باهاش خوشبخت  !!!

در خیال: بابایی شولوخوف یه جایی از فصل های دن آرام نوشته: برخی زیبایی ها ی کم رنگ فقط در زن های سی ساله می شکفد!! دیدی بیخود گفته؟ هوی بابایی این زندگی پس از سی سالگی دیگر زندگی نخواهد شد. زیبایی جنم خودشو از دست خواهد داد.که خودی بتکاند و مرا به درون بازوهای تو رهنمون کند!..تو گفتی و من شنیدم ... بگو چرا وقتی دیدمت حس کردم از دور دوست داشتنی تری؟! اوهوی بابایی خودتو به گاوی نزن. بدم میاد وقتی ادای احمقا رو در میاری...خودتم فهمیدی . فهمیدی دیگه از نزدیک دوستت ندارم. فهمیدی حتا دست رد به بوسه های مملو از التهاب و اتفاقی ات خواهم زد. دلم واست میسوزه بابایی. دلم میسوزه که اونقدر معرفت نداری تا منو .. خودمو ببینی.تا اشکای منو ببوسی و اخمامو ببینی...تو که مثه من یه بابایی نداری تا واسش لوسیت بیاد!!! دلم واست میسوزه که آدم بزرگی !!! دلم میسوزه که با اونهمه لغت و کلمه و دانشی که داری ،الفبای انحناهای جسم مرا... هیچ گاه با سر انگشتانت مشق نخواهی کرد. حالا باز هم بگو من اسیر استروژن و پروژسترونم...هه ! بابایی دیونه اگه اسیر اینا بودم که دعا نمی کردم : الهی گیسوان محبوبه ات را نوازش کنی!!! من بهترین چیزای دنیا رو تا همیشه واسهء تو می خوام .

حالا باز هم در دل بگو:

اه لعنتی چه خوش خیال می اندیشیدم که تو با بقیهء زنها فرق داری اما امروز فهمیدم که تو هم مثله بقیه هم جنسات محصور و اسیر استروژن و پروژسترنی که خدا همتونو لعنت کنه !

می گفتم : بابایی به بویت قسم تنها مانده ام آنهم تنهایی مزمن و کهنه. از بیقراری هایم میگفتم از حس عدم امنیت قدیمی ام می گفتم . گفتم که این روزها چقدر حس کمبود لمس آزارم میده گفتم بابایی تورو خدا بیا دستامو بگیر و بندبند انگشتای دستمو فشار بده اونقدر که از حس دردشون بفهمم به تو تعلق دارم. میگفتم ببین حالا که تو دیگه هستی تو چشام ستاره نمیاد.... از گرگای اطرافم گفتم . گفتم وقتی زن باشی فرقی نمیکنه پیاده باشی یا با ماشین اگه پیاده باشی ج ن د ه ای هستی که باید واست بوق بزنن اگه با ماشین باشی میگن گاز تو آشپزخونس و جیگر سواره چقد ؟؟ و تو با همون چشمای بدون عمق و شفافت نگاهم میکردی و با من سخن می گفتی.آرامم می کردی. رامم می کردی.

گفتم بابایی درست برگشته ام به شش سالگی ام. همه ء من ..الان تبدیل به تو شده.گفتم می ترسم مثل همان سالهای دور دوباره شب ادراری پیدا کنم. راستی بابایی تو میدونستی من تا کلاس سوم راهنمایی شبا رختخواب عاریه ای ام رو خیس میکردم؟ و هنگامی که خورشید تنبل زمستان بالا می آمد . با صدای فحش و نفرین پیرزن بدترکیب و وسواسی اصفهانی که مادر مادرم نامیده میشد. . و با طپش قلب شدید بیدار میشدم.. مدت ها گذشت تا خودم رو عادت دادم . شب ها تا صبح گوشه اتاق سرد رو به ایوان آنها مچاله شوم و از ترس جاری شدن آن مایع داغ و به تبع آن تنبیه و توهین و ناسزاهایی که آن عجوزه نثار ... میکرد پلک های سوزانم را باز نگه دارم تا صبح با گردنی استوار و غرور کودکانه ام به او بفهمانم که دیدی ننجون: من دیشب نشاشیدم به خودم!

اما اون عادت کرده بود که پتوی آبی و سفید عاریه ای منو غرغر کنان برداره و توی حوض یخ زده حیاط بندازه و بگه : خیر ندیده چه بو شاش خری میده...

بابایی سالها بعد از یکی از استادای ذن که اتفاقا جراح بسیار قابلی هم بود فلسفهء وجود شب ادراری رو پرسیدم و به دروغ گفتم مشکل یکی از بیمارانم است. میدونی اون استاد چه پاسخ عجیبی به من داد؟

دختر جان کودکی که شب ادراری داره با زبون بی زبونی میگه آی آدم بزرگا : شاشیدم توی دنیاتون . و به طبع هر چقدر سن شب ادراری بیشتر و مدتش طولانی تر بشه اعتراض ضمیرناخودآگاه اون کودک نسبت به دنیای آدم بزرگا شدید تره.... در مورد کمبود لمس پرسیدم اینبار استاد گفت همهء کودکان پرورشگاهی عقدهء کمبود لمس دارن .

دیشب وقتی تو بودی بابایی همه جا رنگارنگ بود . اشیا رنگ داشتند...

امروز صبح نمی توانستم از خیال تو خارج شوم. همان خیال مودب و تحصیل کرده ء فرار و مه آلود... امان از بیداری و روزمرگی های دردناک. امروز صبح اما همه چیز خاکستری بود . درختا خیابونا حتی بیمارا ...

هنوز هم شبها که به خاطرم می آیی با همان لحن عجیب کشدار شهوت آلوده می پرسی :

هنوز پستانهایت کال مانده اند ؟

با من رجوع کن

به من رجوع کن

به ابتدای جسم

به مرکز معطر یک نطفه

به لحظه ای که از تو آفریده شدم

با من رجوع کن

من ناتمام مانده ام از ... تو