چاه که دستی پر نمی شه آقایان

قسمت سهمگین ِ بار سنگین ِ بشریت نتوانم کشید، در زندگانی ِ خانومه پری اینه که برگردی خونه و بفهمی یه عده ای مسافرتن! عده ی دیگر ، اصلن تو را در خاطرشان نداشته اند  ... 

بقول یک رفیقی : چاه که دستی پر نمی شه آقایان 

یعنی نمی شه با تلاش و سختی آدم آهنی ها را مجبور به دلتنگی و دوست داشتن ِ دوست داشتنی ها کرد. چاه ها به طور غریزی ، یا آب دارن و می جوشن و یا خشکِ خشکن! 

اما در مقابله با آدم آهنی ها ، اساسن باید مثل ِ سراب ، تظاهر کرد که داری از آبِ آن می خوری، حسنش اینه که شاید به خودشون بیان لااقل بهتر از این هستش که  فکر کنن تو احمقی ... یا به دروغِ خودشون کمتر خواهند بالید ... 

پ.ن : 

من اگه یه روز فرزاد موتمن رو از نزدیک ببینم . برمیدارم صاف و پوست کنده بهش می گم تا موقعی که کتاب کافه پیانو  روی زمین گذاشته و فیلم نشده بجنبه و خواب و آرام نداشته باشه مبادا کسی پیش دستی کنه و بخواد ازش فیلم بسازه ... بس که پتانسیل شبهای روشنی  داره این کتاب. هر سطرش یک مینیماله که خدایی می کنه. اینم یکی از شگفتی های این کتاب: 

صفحه ی چهل و هشت خط سیزدهم . دقت کنید به خط و نه پارگراف.. حس می کنم یک جور بی حرمتی به ساحت مقدسشه اگه بگم پاراگراف: 

...می خواهم بگویم اگرکسی دلش بخواهد با من گپ بزند. حین آنکه قهوه اش را مزمزه می کند. نباید جا بخورد از این که سی درصدی روی حسابش کشیده شود. این را  ننوشته ایم جایی بزنیم تا همه بفهمند.بلکه هر کس پای بار را برای نشستن انتخاب می کند. بعد که می خواهد حساب کند: تازه آن وقت می فهمد حرف زدن با من قیمتی داردکه خیلی کمتر از قهوه ای که می خورد . نیست....